Kiedy Się Dziwić Przestanę - Maryla Rodowicz

Kiedy się dziwić przestanę

Gdy w mym sercu wygaśnie czerwień

Swe ostatnie, niemądre pytanie

Niezadane w połowie przerwę

Będę znała na wszystko odpowiedź

Ubożuchna rozsądkiem maleńkim

Czasem tylko popłaczę sobie

Łzami tkliwej, głupiej piosenki

By za chwilę wszystko, wszystko zapomnieć

Kiedy się dziwić przestanę

Będzie po mnie, będzie po mnie

Będzie po mnie, będzie po mnie

Będzie po mnie, po mnie

Kiedy się dziwić przestanę

Zgubię śpiewy podziemnych strumieni

Umrze we mnie co nienazwane

Co mi oczy jak róże płomieni

Dni jednakim rytmem pobiegną

Znieczulone, rozsądne, żałosne

Tylko życia straszliwe piękno

Mnie ominie nieśmiałą wiosną

Za daleko jej będzie do mnie

Kiedy się dziwić przestanę

Będzie po mnie, będzie po mnie

Będzie po mnie, będzie po mnie

Będzie po mnie, po mnie

Kiedy się dziwić przestanę

Lżej mi będzie i łatwiej bez tego

Ścichną szczęścia i bóle wyśmiane

Bo nie spytam już nigdy — dlaczego?

Błogi spokój wyrówna mi tętno

Gdy się życia nauczę na pamięć

Wiosny czułej bolesne piękno

Pożyczoną poezją zakłamię

I nic we mnie, we mnie

Nic koło mnie, koło mnie

Kiedy się dziwić przestanę

Będzie po mnie, będzie po mnie

Będzie po mnie, będzie po mnie

Będzie po mnie, po mnie

Quando smetto di sorprendermi

Quando il rosso svanisce nel mio cuore

La sua ultima, stupida domanda

Intervallo non richiesto

Conoscerò la risposta a tutto

Male con un piccolo senso

Piangerò solo a volte

Lacrime di una canzone tenera e sciocca

Per dimenticare tutto in un attimo

Quando smetto di sorprendermi

Sarà dopo di me, sarà dopo di me

Sarà dopo di me, sarà dopo di me

Sarà dopo di me, dopo di me

Quando smetto di sorprendermi

Perderò il canto dei ruscelli sotterranei

L'innominato morirà in me

Ciò che i miei occhi amano rose di fiamme

Le giornate scorreranno allo stesso ritmo

Anestetizzato, assennato, patetico

Solo una vita di terribile bellezza

Mi passerà accanto una timida primavera

Sarà troppo lontana da me

Quando smetto di sorprendermi

Sarà dopo di me, sarà dopo di me

Sarà dopo di me, sarà dopo di me

Sarà dopo di me, dopo di me

Quando smetto di sorprendermi

Sarà sempre più facile senza di essa

Felicità e dolori ridicoli taceranno

Perché non lo chiederò mai più - perché?

La pace beata equalizzerà il mio battito cardiaco

Quando imparo la vita a memoria

La tenera e dolorosa bellezza della primavera

Spezzerò con la poesia presa in prestito

E niente in me, in me

Niente intorno a me, intorno a me

Quando smetto di sorprendermi

Sarà dopo di me, sarà dopo di me

Sarà dopo di me, sarà dopo di me

Sarà dopo di me, dopo di me