Павешаным у 1863 г. - Sciana

Калі ідуць на абардаж,

І поўніць полымя прасцяг

Да верху мачты — экіпаж

Цвікамі прыбівае сцяг.

Даўно здалася — нават сталь,—

І толькі зараз — мы памром

Пад сцягам, што ў прадонні хваль

Знікае разам з караблём.

Ў крыві краіны нашай бель,

Прыходзіць час смяротных сноў,

І нашай волі карабель,—

Няскораны,— ідзе на дно.

І сёння ў вечны наш працяг,

У неба на світанні дня

Уздымуць нас, як волі сцяг,

Якога й богу нельга зняць.

Al momento dell'imbarco,

E la fiamma riempie la distesa

In cima all'albero, l'equipaggio

La bandiera è inchiodata con i chiodi.

Ho rinunciato molto tempo fa - anche l'acciaio, -

E solo ora - moriremo

Sotto la bandiera che è tra le onde

Scompare con la nave.

Nel sangue del nostro paese è bianco,

Arriva il momento dei sogni mortali

E la nave della nostra volontà,—

Inconquistato - va in fondo.

E oggi nell'eternità la nostra continuazione,

Al cielo all'alba

Ci alzeranno come una bandiera,

Che tipo di dio non può essere rimosso.