Kantata - Marek Grechuta

Śniły mi się ptaki bez nieba…

Śniły mi się konie bez ziemi…

Tu żadnej pory roku oprócz zimy nie ma

Tu miejsce na labirynt i na głowę kamień

Obcy mur z obcym murem graniczy

Na łodyżce podwórka więdnie lniany kwiatek nieba

A oni tam zboże sieją

Senne siano się zwozi w sienie otwarte na oścież

Tam lato ze złotym berłem przechodzi

Jeszcze z daleka samego Królestwa

Świeci ostatnie jabłko na jabłoni…

Tu miejsce na labirynt i na głowę kamień

I nikt nie krzyknie nawet, kiedy upadnę w zgiełku zmotoryzowanym

Jak resztki lodu sprząta się przed wiosną - obcego człowieka podniosą

Zbiegną się nagle wszystkie strony i pory roku będą równocześnie

Wszystkie chwile uderzą naraz do serca

I spór będą wiodły, do której z nich należę

I niech to będzie spowiedź, ale bez rozgrzeszenia

Nie chcę, by okradano mnie z mojego życia

Ho sognato uccelli senza paradiso...

Ho sognato cavalli senza terra...

Non c'è stagione qui tranne l'inverno

Qui c'è un posto per un labirinto e una pietra per la testa

Il muro straniero è delimitato dal muro straniero

Il fiore di lino del cielo svanisce sullo stelo del cortile

E stanno seminando grano lì

Il fieno assonnato viene portato in un'ampia sala aperta

Là passa l'estate con lo scettro d'oro

Il Regno stesso è ancora lontano

L'ultima mela brilla sul melo...

Qui c'è un posto per un labirinto e una pietra per la testa

E nessuno urlerà nemmeno quando cadrò nel trambusto motorizzato

Poiché il ghiaccio rimanente viene ripulito prima della primavera, uno sconosciuto lo raccoglierà

Tutte le parti si incontreranno improvvisamente e le stagioni saranno contemporaneamente

Tutti i momenti colpiranno il cuore in una volta

E la disputa porterà a chi appartengo

E che sia una confessione, ma senza assoluzione

Non voglio essere derubato della mia vita