Pieśń wigilijna - Marek Grechuta

Na krawędziach dni wisi szara mgła

Wiatr tą kurtynę targa i w niebo gna

I wtedy czasem błyśnie błękit i biel

Gdy coraz więcej barw pojawia się

W jesiennej melancholii krętych dróg

Stuka do okien bram, podchodzi pod nasz próg

Zieleń się w złoto zmienia, srebro i brąz

Korowód tylu barw rusza przed nami w pląs

Na niebie obłok zwija żagle różowe

Bo księżyc już rozpina gwiazdami tło granatowe

Codziennie się staramy, by zrobić podobny cud

Zamienić szarość ziemi w złocisty chleb i miód

Lecz nam to idzie ciężko, czasami tak jak na wspak

Dopomóż w tym nam, Panie, podpowiedz jak

Daj nam więcej siły, więcej siły więc daj

Uczyń w naszym sercu maj, zielony gaj

Niech nas nie poszarza trudów codzienny trans

Niech się czasem zdarzy nam tych kilka szans

Nie ma Twojej winy w tym, że jest jak jest

Ale dla nas zdobądź się na mały gest

Chleba w blasku słońca, wina w blasku gwiazd

Nie opuszczaj murów tych bezbarwnych miast

Szarordzawy mur, bure stada chmur

Tak jakby mury wzięły chmury za wzór

I tylko gdzieś, w oddali, do okna stuk

Gałąź białego bzu…

To wiatr na okarynie przypomina dawny czas

Choć wkoło ciemna noc a księżyc siwy głaz

Że przecież obiecano wino i chleb

O którym ślepy śnił, głuchy usłyszał szept

Od których pąsowieje kwitnący sad

Ryba przy brzegu lśni, zwierzę zostawia ślad

Codziennie się staramy…

Una nebbia grigia aleggia ai margini delle giornate

Il vento lancia questa tenda e si precipita verso il cielo

E poi a volte il blu e il bianco lampeggiano

Quando compaiono sempre più colori

Nella malinconia autunnale di strade tortuose

Bussa alle finestre del cancello, viene alla nostra soglia

Il verde si trasforma in oro, argento e bronzo

Davanti a noi parte un corteo di tanti colori

Nel cielo, la nuvola fa rotolare vele rosa

Perché la luna sta già diffondendo lo sfondo blu navy con le stelle

Ogni giorno proviamo a fare un miracolo simile

Trasforma il grigio della terra in pane dorato e miele

Ma per noi sta andando duro, a volte al contrario

Aiutaci in questo, Signore, dicci come

Dacci più forza, quindi dacci più forza

Rendi maggio nel nostro cuore, un boschetto verde

Non lasciamoci sopraffare dalle difficoltà della trance quotidiana

Diamoci queste poche possibilità di tanto in tanto

Non è colpa tua se è quello che è

Ma per noi, fai un piccolo gesto

Pane al bagliore del sole, vino al bagliore delle stelle

Non abbandonare le mura di queste città incolori

Muro grigio-arrugginito, opachi stormi di nuvole

Come se i muri prendessero le nuvole come modello

E solo da qualche parte, in lontananza, bussare alla finestra

Un ramo di lillà bianco...

È il vento sull'ocarina che ci ricorda i vecchi tempi

Anche se la notte è buia tutt'intorno e la luna è grigia e bianca

Quel vino e quel pane erano stati promessi

Di cui sognavano i ciechi, i sordi udirono un sussurro

Da cui arrossisce il frutteto in fiore

Il pesce brilla sulla riva, l'animale lascia una traccia

Ogni giorno cerchiamo di...