Folklor w opuszczonym mieście - Eldo

Idę przez miasto pełne snu

Spokojnie śpi pod ciepłą pościelą

I ktoś się śmiał, a ktoś usnął znów

Jakby na zawsze żegnał się już z nadzieją

Myślę o tym, chociaż obcy to problem

Bo moja filozofia mówi by wygrać

I tak na serio to nie pióro, a rewolwer

I powinienem częściej z niego korzystać

Oczy pełne łez…

To wiatr, nie emocje, myśli ciągną nad Wisłę

Uciec gdzieś, co sił w nogach pryskać

Chociaż dusza na tym nigdy nie zyska

Dziwna mgła nagle spadła na bruki

Chmury jakby wzięły miasto w objęcia

Z bramy słyszę klarnet i harmonię

Magia co realność pozostawiła w częściach

Patrzyłem na to już wielokrotnie

Losy ludzkie wygrawerowane w bruku

Ścieżki tych, co wiodą życia samotnie

Płyną tratwą meduzy w oceanie smutku

W dniach widzą tylko upływ udręki

Myślą, kiedy do cholery przyjdzie ten koniec

Zbyt słabi, by swój los wziąć do ręki

Nieobecni, więc kiedy laur wieńczy skronie

Oczy pełne strachu…

Decyzje ważą wiele, rozumiem wszystko

Bo byłem w ich miejscu, też stałem na dachu

I ból wydawał się ważniejszy niż przyszłość

Miasto spało snem sprawiedliwych

Wsiadłem na chmurę, poczułem spokój

I chciałem już wyć, bo byłem szczęśliwy

Myślałem jak duszę ocalić od mroku

Powoli spada kurtyna nocy

Nieuchronnie poranek się zjawia

Z całą swoją mocą, brutalną pozą

Nachalną siłą będzie chciał mnie naprawiać

Chyba wolałbym pójść spać już

I wstać, kiedy niebo pomaluje w pomarańcz

Ten wielki konstruktor, co dał iskrę mózgom

I wolność, która chyba gdzieś się zapodziała

Nadzieja ma dziś potomstwo z głupców

Miłość można kupić na kredyt jak wszystko

I będzie tego więcej

Bo studnią bez dna są dziś nasze potrzeby

Miasto pobitych dusz odżywa

Powoli rusza w swój chocholi taniec

I uczy jak pośród nędzy wygrywać

By przed następnym świtem zerwać kaganiec

Sto camminando per una città piena di sonno

Dorme tranquillamente sotto un letto caldo

E qualcuno rise, e qualcuno si riaddormentò

Come se stesse salutando con speranza per sempre

Ci penso, anche se gli alieni sono un problema

Perché la mia filosofia è vincere

Seriamente, non è una penna, è un revolver

E dovrei usarlo di più

Occhi pieni di lacrime...

È il vento, non le emozioni, i pensieri sono attratti dal fiume Vistola

Vattene da qualche parte dove puoi schiacciare le gambe

Anche se l'anima non ne guadagnerà mai

Una strana foschia cadde improvvisamente sui marciapiedi

Le nuvole sembravano abbracciare la città

Dal cancello sento clarinetto e armonia

La magia di ciò che la realtà ha lasciato in parti

L'ho già guardato molte volte

I destini umani incisi sui ciottoli

I percorsi di chi vive la propria vita da solo

Galleggiano su una zattera di meduse nell'oceano del dolore

Nei giorni vedono passare solo il tormento

Pensano che quando diavolo arriverà questa fine

Troppo deboli per afferrare il loro destino

Assente, così quando l'alloro incorona le tempie

Occhi pieni di paura...

Le decisioni pesano molto, capisco tutto

Poiché ero al loro posto, ero anche in piedi sul tetto

E il dolore sembrava più importante del futuro

La città dormiva il sogno dei giusti

Sono salito sulla nuvola, mi sono sentito calmo

E volevo ululare perché ero felice

Ho pensato a come salvare la mia anima dall'oscurità

Il sipario della notte sta calando lentamente

Inevitabilmente arriva il mattino

Con tutte le sue forze, posa brutale

Vorrà ripararmi con la forza

Immagino che preferirei già andare a dormire

E alzati quando il cielo diventa arancione

Questo grande costruttore che ha acceso i cervelli

E una libertà che deve essere andata perduta da qualche parte

La speranza ha oggi progenie di stolti

L'amore può essere comprato a credito come qualsiasi altra cosa

E ci sarà di più

Perché oggi i nostri bisogni sono un pozzo senza fondo

La città delle anime sconfitte si anima

Inizia lentamente la sua danza chocholi

E insegna a vincere in mezzo alla povertà

Per rompere il muso prima della prossima alba