Wyspy szczęśliwe - Eldo

Z naszej małej wyspy szczęścia odpływa dzisiaj prom

Już ostatni, jutro potną i wezmą na złom

Mieliśmy zostać, znalazłem bilet i wciąż udaję

Że nic nie wiem, że wciąż żywe jest zobowiązanie

Trochę bolało, ciągle nie wiem, czy nie wrzeszczeć

I starać się to zmienić, choć wiem, że to ostateczne

Decyzja, nie wiem, czy chcę znać powody jej

Łatwiej zebrać złudzenia i wrzucić do wody je

Po prostu się zgodzić, człowiek jest wolny

I nic niewart jest nawet najpiękniejszy niewolnik

Władać możemy tylko sumą wspólnych chwil i tyle

Resztę oddziela tysiąc obojętnych mil

Dramatem jest żyć bez akceptacji faktów

Zamykać w klatce, odbierać niebo światłu

Kamufluję każdy gest i spojrzenie

Domek z kart grzecznie czeka sobie na unicestwienie

Budujemy swoje wyspy szczęśliwe

Potem niszczymy wszystko w jedną godzinę

Dzielimy własność, stawiamy granicę

Ostatni prom wieczorem podnosi kotwicę

Jemy obiad, kurtuazją pachnie powietrze

Niby zwyczajnie, ale myśli są nieobecne

Pełen spektakl, ostatni akt się rozgrywa

Jeszcze chwila, finał, długie brawa i kurtyna

Referendum w głowie — zdradzić wiedzę?

Rzucić karty na stół czy wyrzucić wszystko za siebie?

Nie będzie żadnych łez na pustych peronach

Najmniejszych gestów nie potrafimy wykonać

To zbyt pretensjonalne, to zbytek, to fetysz

Powiedzieć od tak «żegnaj» i stać się nieobecnym

Odejść z codzienności, porzucić czas wspólny

A w gruncie rzeczy bać się nie mówiąc «spróbujmy»

Tchórzymy wspólnie i wspólnie uciekamy

Przed zagadką jutra, czasem przed namiętnościami

Stawiamy ściany przed konsekwencjami

Nie mamy sił ich burzyć, powoli umieramy

Budujemy swoje wyspy szczęśliwe

Potem niszczymy wszystko w jedną godzinę

Dzielimy własność, stawiamy granicę

Ostatni prom wieczorem podnosi kotwicę

Un traghetto parte oggi dalla nostra piccola isola di felicità

L'ultimo, lo taglieranno domani e lo demoliranno

Dovevamo restare, ho trovato un biglietto e sto ancora fingendo

Che non so niente, che l'impegno è ancora vivo

Mi faceva un po' male, ancora non so se urlare o meno

E prova a cambiarlo, anche se so che è definitivo

La decisione, non so se voglio conoscerne le ragioni

È più facile raccogliere illusioni e gettarle nell'acqua

D'accordo, l'uomo è libero

E anche lo schiavo più bello è inutile

Possiamo governare solo in base alla somma dei nostri momenti, e basta

Gli altri sono separati da mille miglia indifferenti

È una tragedia vivere senza accettare i fatti

Rinchiudi in una gabbia, porta via la luce dal cielo

Camuffo ogni gesto e sguardo

Il castello di carte attende educatamente l'annientamento

Costruiamo le nostre isole felici

Poi distruggiamo tutto in un'ora

Dividiamo la proprietà, mettiamo il confine

L'ultimo traghetto della sera sta levando l'ancora

Mangiamo la cena, l'aria ha un odore di cortesia

Apparentemente normale, ma i pensieri sono assenti

Lo spettacolo completo, l'atto finale si svolge

Ancora un momento, la fine, lunghi applausi e un sipario

Referendum nella tua testa: tradire la conoscenza?

Getta le tue carte sul tavolo o butta tutto per te?

Non ci saranno lacrime su piattaforme vuote

Non possiamo fare il minimo gesto

È troppo pretenzioso, è troppo, è un feticcio

Dì addio con sì e sii assente

Per abbandonare la quotidianità, per abbandonare il tempo trascorso insieme

In effetti, abbiate paura senza dire "proviamo"

Facciamo pollo insieme e scappiamo insieme

Prima dell'enigma di domani, a volte prima delle passioni

Alziamo muri contro le conseguenze

Non abbiamo la forza di distruggerli, stiamo lentamente morendo

Costruiamo le nostre isole felici

Poi distruggiamo tutto in un'ora

Dividiamo la proprietà, mettiamo il confine

L'ultimo traghetto della sera sta levando l'ancora