Przylądek milczenia - Eldo

Coś uschło reanimować nie ma jak to truchło

Pusto, nawet w świeżej bryzie wciąż duszno

Słowa zamieniły się w nieczułe głazy

A emocje bezlitośnie zabrała nam woda z plaży

Marzysz?

Myślałeś, że za dwoje — błąd kolejny

Bo co masz?

W lustrze oczy znowu tylko swoje

Bierni, obojętność stawia przed nami bariery

I zaczynamy mówić do siebie z małej litery

Gdzieś pogubiliśmy się i nie pomogła nam Ariadna

A każdy zakręt w labiryncie prowadził do Minotaura

I objęci danse macabre, czysty żywioł nie ważna myśl żadna

Zła po nas, in flagranti duch strachu wylał wiadra pogardy

Zaraził wstydem na straży serc stanęły warty

Próbowały krzyczeć warszawskie skwery

My szeptaliśmy już do siebie tylko z małej litery

Czas wybija rytm odliczam mile świetlne

Myśli chcą postawić ciebie w złym świetle

Trafiony, dycha, róża odchodzi, Mały Książę zdycha

I kosmos znika i wszystko kurwa mać trafia szlag

I wracam dumnie, lecz z gołą dupą jak paw

Bo zatruwano dusze tak paskudnie, aż zwyciężył strach

Czujesz się durniem, fakt umiesz być szczery

I czasem myśleć o sobie z małej litery

W naszych słowach co raz mniej serdeczności żyje

A w zasadzie podtrzymujemy na siłę

Ostatni skrawek litości

Na stanie posiadania jaki mamy, resztki odpowiedzialności

Urok wspólnych konwersacji powoli ginie

Przykry obowiązek — dialog jak na egzaminie

I męczą słowa stając się co raz bledsze

Małe litery, które co raz bardziej gwałcą przestrzeń

Zaczyna nas wypełniać żal, zalewa nas

Stoimy obojętni wiemy, że nie ma szans

Odwracamy wzrok, przestaliśmy już próbować nawet

Uparte myśli w durnych, upartych głowach

Troskę zamieniamy w litość - potem umiera

Czułość zamienia się w puste przyzwyczajenia

Bliskość znika, powstają nowe bariery

Mówimy zza nich do siebie z małej litery

Trzymamy się za ręce ale jak dwa manekiny

Męczą nas wspólne godziny, cisza przynosi szczęście

Życzliwe twarze zastąpiła beznamiętna mina

I tak modlimy się o czas byle wytrzymać

I kiedy to się stało?

żadne nie pamięta już

Kiedy wspólne ja zostało za bramą

I nawet szkoda śliny i na bok maniery

I traktujemy siebie z małej litery

Od dzisiaj

Qualcosa è appassito per resuscitare, non c'è niente come questo cadavere

Vuoto, anche in una fresca brezza, ancora soffocante

Le parole si trasformarono in massi insensibili

E le nostre emozioni sono state prese spietatamente dalla spiaggia

Sogni

L'hai pensato per due - un altro errore

Perché cos'hai?

Allo specchio, solo i tuoi occhi di nuovo

L'indifferenza passiva ci crea barriere

E iniziamo a parlare a noi stessi in minuscolo

Ci siamo persi da qualche parte e Arianna non ci ha aiutato

E ogni svolta nel labirinto portava al Minotauro

E abbracciato da danse macabre, puro elemento nessun pensiero importante

Male dopo di noi, in flagranti lo spirito di paura riversava secchiate di disprezzo

Ha afflitto i cuori con vergogna e le guardie stavano di guardia

Le piazze di Varsavia hanno cercato di gridare

Ci stavamo solo sussurrando in minuscolo

Il tempo batte il ritmo contando le miglia di distanza

I pensieri vogliono metterti in cattiva luce

Colpisci, respira, la rosa se n'è andata, il piccolo principe muore

E il cosmo scompare e tutto va all'inferno, cazzo

E torno con orgoglio, ma culo nudo come un pavone

Perché le anime sono state avvelenate così gravemente che la paura ha vinto

Ti senti uno stupido, sai come essere onesto

E a volte pensa a te stesso in minuscolo

Nelle nostre parole, vive sempre meno cordialità

E sostanzialmente lo sosteniamo con la forza

Un ultimo pizzico di pietà

In possesso che abbiamo, i resti di responsabilità

Il fascino delle conversazioni comuni lentamente svanisce

Un dovere spiacevole: dialogare come in un esame

E le parole stancano e impallidiscono

Lettere minuscole che violano sempre di più lo spazio

Il rimpianto comincia a riempirci, ci inonda

Restiamo indifferenti, sappiamo che non c'è possibilità

Distogliamo lo sguardo, abbiamo smesso anche di provarci

Pensieri ostinati in teste stupide ostinate

Trasformiamo la cura in pietà - poi muore

La tenerezza si trasforma in vuote abitudini

La vicinanza scompare, sorgono nuove barriere

Parliamo da dietro di loro a noi stessi in minuscolo

Ci teniamo per mano, ma come due manichini

Siamo stanchi delle ore insieme, il silenzio porta felicità

I volti gentili furono sostituiti da un'espressione impassibile

E così preghiamo perché il tempo duri

E quando è successo?

nessuno dei due si ricorda più

Quando l'io comune è stato lasciato dietro il cancello

E anche pietà per la saliva e le maniere a parte

E ci trattiamo in minuscolo

Da oggi