Ja - Jacek Kaczmarski, Zbigniew Lapinski, Przemyslaw Gintrowski

Nie jestem piękny, a przyciągam wzrok

Cieszy mnie wstręt w tworzących mnie spojrzeniach;

Sprytu nauczył mnie ułomny krok

Co krok normalny w powód wstydu zmienia

Wiem, że nawiedzam przyzwoite sny;

Bóg mnie spartaczył, jam wyrzut sumienia;

Dlatego wpełzam w dostojne zgromadzenia

Gdzie racją bytu jest bezkarne — my!

A ja na złość im — nie należę

I tak beze mnie — o mnie — gra

Jednego nikt mi nie odbierze:

Ja jestem ja, ja, ja.

W karczmie tak siadam, by mnie widzieć mógł

Każdy obżartuch najzdrowszy i pijak;

To, co mi Bóg dał zamiast zwykłych nóg

Wokół półmiska bezwstydnie owijam

Tym, co mam w miejsce rąk, odpędzam psy

Węszące łatwy łup w chromego strawie

I traci nastrój biesiadników gawiedź

Co śpiewa przy mnie swoje śmieszne — my!

Bo ja na złość im — nie należę

I tak beze mnie — o mnie — gra

Jednego nikt mi nie odbierze:

Ja jestem ja, ja, ja.

Mam pod Ratuszem stałe miejsce, gdzie

Swój tors niezwykły wystawiam na pokaz:

Pomnik wyjątku, drżę z rozkoszy, że

Żadnego z radnych nie przepuszczę oka

Gdy się dębowe już zatrzasną drzwi

By przebieg obrad skryć przed losem plebsu

Wiem, że zdołałem trochę nastrój zepsuć

Tym, co tak godnie mówią, myśląc — my!

Bo ja na złość im — nie należę

I tak beze mnie — o mnie — gra

Jednego nikt mi nie odbierze:

Ja jestem ja, ja, ja

W farze na najświetlistszą włażę z ław

Gdzie przed ołtarzem tęcza lśni z witraży

By, kiedy wierni proszą - Boże zbaw!

-

Móc Mu pokazać, co z mej zrobił twarzy

Więc patrzą na mnie, chociaż kapłan grzmi

Żeśmy jedynie niepoprawnym stadem

Bom namacalnym przecież jest przykładem

Że jest nieprawdą ich chóralne — my!

Bo ja na złość im — nie należę

I tak beze mnie — o mnie — gra

Jednego nikt mi nie odbierze:

Ja jestem ja, ja, ja

Nie jestem sam.

Odmiennych nas jest w bród!

Wciąż otorbionych wstrętem i respektem

Bóg dał z kalectwem pokusę nam — i głód

By się związać w pokręconych sektę

Partia Potworków!

Rząd zatrutej krwi!

Ach, cóż za ulga — unormalnić skazy!

Nakaz szacunku, a nie gest odrazy

Wystarczy — ja!

ja!

ja!

— zmienić w — my!

Nie, nie chcę wpływać i należeć!

I tak beze mnie — o mnie — gra

Jednego nikt mi nie odbierze:

Ja jestem ja!

ja!

ja!

Non sono bella e sono accattivante

Sono contento del disgusto negli sguardi che mi creano;

Un passo zoppo mi ha insegnato la mia intelligenza

Che passo normale si trasforma in motivo di vergogna

So di avere sogni decenti;

Dio mi ha fatto un pasticcio, sono addolorato;

Ecco perché mi infilo in riunioni dignitose

Dove la ragion d'essere resta impunita - noi!

E io, a loro dispetto, non appartengo

E così senza di me - su di me - suona

Una cosa che nessuno può togliermi:

Io sono io, io, io.

Nella locanda mi siedo in modo che possa vedermi

Ogni ghiottone è il più sano e un ubriacone;

Quello che Dio mi ha dato al posto delle gambe normali

Avvolgo il mio piatto spudoratamente

Quello che ho al posto delle mie mani, scaccio via i cani

Annusare prede facili nella digestione zoppa

E perde l'umore degli ospiti che chiacchierano

Ciò che canta è divertente accanto a me - noi!

Perché per far loro dispetto - io non appartengo

E così senza di me - su di me - suona

Una cosa che nessuno può togliermi:

Io sono io, io, io.

Ho un posto fisso sotto il municipio dove

Sto mostrando il mio insolito busto:

Monumento all'eccezione, tremo di gioia

Non mi mancherà nessuno dei consiglieri

Quando la porta di quercia si chiude

Per nascondere il corso del procedimento al destino della gente comune

So di essere riuscito a rovinare un po' l'atmosfera

Quello che dicono così degnamente quando pensano: noi!

Perché per far loro dispetto - io non appartengo

E così senza di me - su di me - suona

Una cosa che nessuno può togliermi:

Io sono io, io, io

In parrocchia, il luminoso tombino dei banchi

Dove davanti all'altare l'arcobaleno brilla dalle vetrate

Che quando i fedeli chiedono - Dio salvi!

-

Per mostrargli cosa mi ha fatto in faccia

Così mi guardano anche se il prete tuona

Viviamo solo in un gregge sbagliato

Perché io sono tangibile, dopo tutto, è un esempio

Che il loro corale non è vero - noi!

Perché per far loro dispetto - io non appartengo

E così senza di me - su di me - suona

Una cosa che nessuno può togliermi:

Io sono io, io, io

Non sono solo.

Ci sono un sacco di noi diversi!

Ancora incistato dal disgusto e dal rispetto

Con la disabilità, Dio ci ha tentato - e la fame

Per essere coinvolti in una setta contorta

La festa dei mostri!

Una fila di sangue avvelenato!

Ah, che sollievo: normalizzare i difetti!

Un ordine di rispetto, non un gesto di disgusto

Basta - io!

IO!

IO!

- trasformati in - noi!

No, non voglio influenzare e appartenere!

E così senza di me - su di me - suona

Una cosa che nessuno può togliermi:

Io sono me!

IO!

IO!