Włóczędzy - Jacek Kaczmarski, Zbigniew Lapinski, Przemyslaw Gintrowski

Wchodzimy z twarzami zdrowymi od mrozu,

Siadamy przy ogniu tańczącym z radości.

Ścieramy z nadgarstków odciski powrozów,

Wołamy o wino i chleb i tłustości,

Spod ścian patrzą na nas w milczeniu miejscowi

Napięci, na wszystko gotowi.

Wchłaniamy łapczywie wielkimi kęsami,

Łykamy alkohol aż warczy nam w grdykach,

Bekniemy czasami, pierdniemy czasami,

Aż z ław w ciepło wzbija się woń wędrownika

I płynie pod ściany miejscowych, jak ręka

Co mówi — przestańcie się lękać.

Co mówi — przestańcie się lękać.

x2

Śpiewamy piosenki o drodze i pracy,

O braku pieniędzy i braku miłości,

Podnoszą się ze snu miejscowi pijacy,

Słuchają oczami rozumnej przeszłości,

Ktoś wstanie, podejdzie, zapyta — kto my?

— My dzieci wolności, bezdomne my psy.

Przysiada się stawiać i pytać nieśmiało

Gdzie dobrze, gdzie lepiej, a gdzie pieniądz rośnie?

I plączą się cienie pod niską powałą

I coraz jest ciaśniej i duszniei i głośniej,

Bo oto włóczędzy z przeszłością swą mroczną

Dla ludu się stają wyrocznią.

Dla ludu się stają wyrocznią.

x2

Mówimy o wojnach w dalekich krainach,

Zmyślamy, bogactwa zdobyte, stracone,

Słuchają, jak mszy, dolewają nam wina,

I dziewki przysiada się też, ośmielone,

Do ognia dorzuci przebiegły gospodarz:

Noc długa korzyści mu doda.

Rozgrzani, snujemy niezwykłą opowieść

Zazdroszcząc im tego, że tacy ciekawi,

Choć mają, co każdy tak chciałby mieć człowiek,

A za — byle co — już gotowi zastawić

By włóczyć się, szukać i błądzić, jak my

I żyć bez pór roku, bez nocy i dni.

I żyć bez pór roku, bez nocy i dni.

x2

Pijemy i każdy już ma coś na oku —

Ten nocleg w piekarni, ten pannę piersiastą;

Świt znajdzie nas znowu za miastem na stoku.

Gdzie nikt tak naprawdę nic nie ma na własność,

A im pozostanie piosenka i sny:

«My dzieci wolności, bezdomne my psy»…

Entriamo con i volti sani dal gelo,

Ci sediamo accanto al fuoco ballando di gioia.

Ci strofiniamo le impronte delle corde dai nostri polsi,

Piangiamo vino, pane e grasso,

La gente del posto ci osserva in silenzio da sotto le mura

Teso, pronto a tutto.

Assorbiamo avidamente con grandi morsi,

Inghiottiamo l'alcol finché non ringhia nelle nostre pere,

A volte ruttiamo, a volte scoreggiamo

Il profumo del viandante sale dalle panchine nel tepore

E scorre verso i muri dei locali come una mano

Quello che dice - smettila di avere paura.

Quello che dice - smettila di avere paura.

x2

Cantiamo canzoni sulla strada e sul lavoro,

A proposito di niente soldi e niente amore

Gli ubriachi locali sorgono dal sonno,

Ascoltano con gli occhi di un passato razionale,

Qualcuno si alzerà, si avvicinerà e chiederà: chi siamo?

- Noi figli della libertà, siamo cani senzatetto.

Si siede per alzarsi e chiedere timidamente

Dove è buono, dove è meglio e dove cresce il denaro?

E le ombre si aggrovigliavano sotto il soffitto basso

E sta diventando più stretto, più rigido e più rumoroso

Perché qui ci sono vagabondi con un passato oscuro

Diventano un oracolo per il popolo.

Diventano un oracolo per il popolo.

x2

Stiamo parlando di guerre in terre lontane,

Pensiamo, ricchezze guadagnate, perse,

Ascoltano le messe, ci versano il vino,

E anche le ragazze sono sedute, incoraggiate,

L'astuto ospite aggiungerà al fuoco:

Una lunga notte si aggiungerà ai suoi benefici.

Caldo, raccontiamo una storia incredibile

Invidiandoli per essere così curiosi,

Sebbene abbiano ciò che tutti vorrebbero avere,

E per - qualsiasi cosa - pronto a impegnarsi

Per vagare e cercare e vagare come facciamo noi

E vivi senza stagioni, senza giorni e senza notti.

E vivi senza stagioni, senza giorni e senza notti.

x2

Beviamo e tutti hanno già un occhio per qualcosa -

Quella notte in una panetteria, questa allattò al seno;

Dawn ci troverà di nuovo fuori città sul pendio.

Dove nessuno possiede davvero nulla

E avranno una canzone e sogni:

"Noi figli della libertà, siamo cani senzatetto"...