Halina Poświatowska - Eldo

Nie mogłem nigdy Pani spotkać, dawno Pani odeszła

Na szczęście dusza jest wieczna i wciąż tu mieszka

Kiedyś przyszła Pani do mnie, roześmiała moje usta

Delikatna, chociaż serc władczyni absolutna

I ojczyzną moją stała się uroda Pani słów

A kruche ściany szczęścia schronieniem dla snów

Lirycznieliśmy sobie, patrząc na świat z ukrycia

Świadkowie, jak rozpadają się cztery strony życia

Zimne oczy gwiazd patrzyły beznamiętnie

Księżyc przeciągał się i mruczał obojętnie

A Pani wiosną haftowała me chodniki w kwiaty

Zimą zaś uchylała zatrzaśnięte raju kraty

Żyłem, jakbym mieszkał w plastrze miodu, nie w domu

Jakby w baśni coś na kształt rajskiego ogrodu

I uczepiłem się tych Pani słów paznokciami

A jasny promień słońca trzymam pomiędzy wargami

Napisałem krótki list do Pani

Dostałem zwrot, mówią «adresat nieznany»

Chciałem zadzwonić - abonent niedostępny

Czekałem pod bramą całą noc — przemoknięty

Moje myśli — stado ptaków, mówiła tak Pani

Próbować je oswoić to jakby bić się z tygrysami

Dzikie, nieokiełznane serce i myśli

Chociaż już prawie martwe, to wciąż napędza zmysły

Chętnie oddałbym to swoje — serio

Chociaż popsute i z kawałków poklejone

To bije, choć czasem ledwo, daje odpór nerwom

Zapala drzazgi wyobraźni, rozświetlając ciemność

Może starczy to na chwilę, na moment

By zdążyć zapisać to, co okryte kokonem

Wydobyć trochę skarbu z kopalni metafor

Niewyczerpane jej dno to suma naszych strachów

Też miewam brak czułości dla swojego ciała

Też lubię gubić się na samotnych cmentarzach

Nie chcę od ludzi nawet mikrona litości

I też myślę ile razy mógłbym umrzeć z miłości

Napisałem krótki list do Pani

Dostałem zwrot, mówią «adresat nieznany»

Chciałem zadzwonić - abonent niedostępny

Czekałem pod bramą całą noc — przemoknięty

Małe kolibry w swoim finałowym locie

Ona wciąż ma siłę, ciało stoi na szafocie

Ostra świadomość konieczności się zbliża

Gdzieś na gałęzi życia kołysze się ostatnia chwila

Płomień żyje idealnie, bo krótko

Nie zdąży się zmęczyć i nie negocjuje z pustką

Nie pozna strachu, zdrady, upokorzenia

Umrze szybko, a przedtem spali wszystko do korzenia

Egzystencja przez chwilę, co olśniewa

Dziś wieczorem w świetle lampy, chłód nocy rozgrzewa

Pani odeszła, lecz nikt nie wie jak umierają ptaki

Rozdają słowa pochowane w drzewach

Non ho mai potuto incontrarti, te ne sei andato da tempo

Fortunatamente, l'anima è eterna e vive ancora qui

Quando sei venuto da me, le mie labbra hanno riso

Delicata, anche se assoluta nei suoi cuori

E la bellezza delle tue parole è diventata la mia patria

E le fragili mura della felicità sono un rifugio per i sogni

Ci cantiamo guardando il mondo dal nascondiglio

Testimonianze mentre i quattro lati della vita si disgregano

Gli occhi freddi delle stelle osservavano impassibili

La luna si allungava e faceva le fusa indifferente

E la Signora in primavera ricamava di fiori i miei marciapiedi

In inverno, invece, apriva il reticolo del paradiso

Vivevo come se vivessi in un nido d'ape, non a casa

Come in una fiaba qualcosa come un giardino del paradiso

E mi sono aggrappato a queste parole di Signora con le mie unghie

E il luminoso raggio di sole che tengo tra le mie labbra

Ti ho scritto una breve lettera

Ho ricevuto un rimborso, dicono "destinatario sconosciuto"

Volevo fare una chiamata - abbonato non disponibile

Ho aspettato al cancello tutta la notte - fradicio

I miei pensieri - uno stormo di uccelli, così disse la Signora

Cercare di domarli è come combattere le tigri

Cuore e pensieri selvaggi e selvaggi

Sebbene sia quasi morto, alimenta ancora i tuoi sensi

Vorrei dargli il mio - sul serio

Anche se rotto e bloccato da pezzi

Batte, anche se a volte a malapena, resiste ai nervi

Accende la scheggia dell'immaginazione, illuminando l'oscurità

Forse basterà un attimo, un attimo

Per salvare ciò che è coperto da un bozzolo

Prendi qualche tesoro dalla metafora miniera

Il suo fondo inesauribile è la somma delle nostre paure

Sono anche insensibile al mio corpo

Mi piace anche perdermi nei cimiteri solitari

Non voglio nemmeno un micron di pietà dalle persone

E penso anche a quante volte potrei morire d'amore

Ti ho scritto una breve lettera

Ho ricevuto un rimborso, dicono "destinatario sconosciuto"

Volevo fare una chiamata - abbonato non disponibile

Ho aspettato al cancello tutta la notte - fradicio

Piccoli colibrì nel loro ultimo volo

Ha ancora forza, il suo corpo è in piedi sul patibolo

L'acuta consapevolezza della necessità incombe

Da qualche parte sul ramo della vita, l'ultimo momento ondeggia

La fiamma vive perfettamente perché è corta

Non ha tempo per stancarsi e non negozia con il vuoto

Non conoscerà la paura, il tradimento, l'umiliazione

Morirà rapidamente e prima brucerà tutto alla radice

L'esistenza per un momento che abbaglia

Stanotte alla luce della lampada, il freddo della notte ti riscalda

La Signora se n'è andata, ma nessuno sa come muoiono gli uccelli

Stanno distribuendo parole sepolte negli alberi