Pan nikt - Eldo

Bądź odważny, gdy rozum zawodzi, bądź odważny

W ostatecznym rachunku jedynie to się liczy

A gniew Twój bezsilny niech będzie jak morze

Ilekroć usłyszysz głos poniżonych i bitych

Nie wie co i kiedy poszło źle

Naprawdę nie umie wskazać momentu

Czy żyje czy nie — nikt nie widzi, bo nie zwraca uwagi

Chociaż czasem robi dużo zamętu

Chce Twoich emocji, one są w stanie go nakarmić

Dni są marne, kiedy każesz mu tak długo pościć

Chce Twoich myśli, przenosić się w inny wszechświat

I dlatego to tak boli, bo stracił dostęp do piękna

Winda do piekła prosto w dół;

sto pięter

Śmieje się, nie cierpi, bo nie jest młody już Werter

L’arte eviva, wraca na parter, odżywa

Nie paktuje z demonami, to nic nigdy nie jest warte;

kosztem słońca

Wie, że ostatnie, co straci to nadzieja.

Ktoś powiedział: walcz do końca!

Mówisz?

Dobra, uwierzył, trzyma Cię za słowo

Proszę nigdy go nie zawiedź, kiedy ten ciężar chcesz nieść grupowo — nieście

Jak widzisz, z teorii ma doktorat na piątkę

Ogólnie we wszystkim jest najlepszy

Wymienił rozsądek na emocje

I co z tego ma?

Niewidoczny, niemy, zawsze nieobecny

Chociaż chodzi po ulicach to nikt go nie widzi

Niepotrzebny nikomu, mógłby równie dobrze zniknąć

Bo jeśli żyje tu, i tak tylko z pozoru

I cierpliwie czeka, aż kiedyś zakończy się to wszystko

Nie ma wolności, jego myśli żyją dawną chwałą

Nie ma pokory, czysty egoizm, nawet sukces to za mało

Trudno mu pisać, kiedy zamiast pióra w dłoni ma dynamit

Ciężko mu biec, dobre ma buty, lecz bez gruntu pod stopami

Więc poniewiera się nocami po mieście

Zwiedza ukochane miejsca, zbiera myśli w kolekcje

Nie wie gdzie, na swojej drodze zgubił gdzieś nadzieję

Może gdzieś znajdzie, ma taki plan, lecz z planów Bóg zawsze się śmieje

Pozwolił sobie, by żyć w niewoli wspomnień

Życie przepłynęło niezauważone tu spokojnie

Budzi się (no za późno), odzyskał wiarę (w to na próżno)

Sam idzie przez Saharę z marzeniem, by tylko usnąć

Kolejne godziny, sen znów nie chce się zjawić

Bez siły, wychodzi sam na samotne ulice Warszawy

Sam na sam z myślami, podniósł kiepa prosto z chodnika

Nie miał na fajki, nie było obiadu.

Dobrze, że jest muzyka

Chociaż chodzi po ulicach to nikt go nie widzi

Niepotrzebny nikomu, mógłby równie dobrze zniknąć

Bo jeśli żyje tu, i tak tylko z pozoru

I cierpliwie czeka, aż kiedyś zakończy się to wszystko

Sii coraggioso quando la tua mente fallisce, sii coraggioso

Alla fine, questo è tutto ciò che conta

E lascia che la tua rabbia impotente sia come il mare

Ogni volta che senti la voce degli umiliati e dei picchiati

Non sa cosa e quando è andato storto

Non riesce davvero a individuare il momento

Che sia vivo o meno, nessuno può vederlo perché non sta prestando attenzione

Anche se a volte fa molta confusione

Vuole le tue emozioni, possono nutrirlo

I giorni sono sprecati quando lo fai digiunare

Voglio che i tuoi pensieri viaggino in un altro universo

Ecco perché fa così male, perché ha perso l'accesso alla bellezza

Ascensore per l'inferno verso il basso;

cento piani

Ride, odia, perché Werther non è più giovane

L'arte eviva torna al piano terra, torna a vivere

Non ha a che fare con i demoni, non vale mai niente;

a spese del sole

Sa che l'ultima cosa che perderà è la speranza.

Qualcuno ha detto: combatti fino alla fine!

Parli

Ok, credeva, ti stava prendendo in parola

Per favore, non deluderlo mai, quando vuoi portare questo peso come gruppo - portalo

Come puoi vedere, in teoria, ha un dottorato di ricerca.

Nel complesso, è il migliore in tutto

Ha scambiato ragione per emozione

Allora cosa c'è dentro?

Invisibile, muto, sempre assente

Nonostante stia camminando per le strade, nessuno lo vede

Inutile per nessuno, potrebbe anche scomparire

Perché se vive qui, sembra che lo sia

E aspetta pazientemente che tutto questo finisca

Non c'è libertà, i suoi pensieri vivono del loro antico splendore

Non c'è umiltà, puro egoismo, anche il successo non basta

È difficile per lui scrivere quando ha in mano la dinamite invece della penna

È difficile per lui correre, ha delle buone scarpe, ma non ha terreno sotto i piedi

Quindi va in giro per la città di notte

Visita luoghi amati, raccoglie i suoi pensieri in raccolte

Non sa dove, lungo la strada ha perso la speranza da qualche parte

Forse troverà un piano del genere da qualche parte, ma Dio ride sempre dei piani

Si è permesso di vivere nella schiavitù dei ricordi

La vita qui è passata inosservata con calma

Si sveglia (troppo tardi), ritrova la fede (invano)

Lui stesso attraversa il Sahara con un sogno solo per addormentarsi

Nelle prossime ore, il sogno non tornerà più

Senza forze, va da solo per le strade solitarie di Varsavia

Solo con i suoi pensieri, raccolse lo stoppino direttamente dal marciapiede

Non aveva pipe, né cena.

Meno male che c'è la musica

Nonostante stia camminando per le strade, nessuno lo vede

Inutile per nessuno, potrebbe anche scomparire

Perché se vive qui, sembra che lo sia

E aspetta pazientemente che tutto questo finisca