Połamany ludzik - Eldo

Próbowali odnaleźć swój spokój w szczęściu nawzajem

Nie mieli wspólnych marzeń, chociaż od zawsze byli razem

Jeden niedostępny, pochłonięty wciąż myśleniem

Drugi ślepy i głuchy, zajęty do przodu pędzeniem

Czasem ten pierwszy wyciągał dłoń, bo się martwił

Ten drugi uwierzył, że sobie poradzi sam z tym

Okiełzna świat, rozum nie może mieć barier

Uwierzył że sam da radę, sam będzie swoim światłem

Pierwszy tupał ze złości, gdy nieodpowiedzialne dziecko

Wiedziało co jest słuszne i tak wybrało szaleństwo

Zalewał świat łzami, topił w rozpaczy

Ten drugi robił wciąż źle, mimo wiedzy, że go straci

Taka ludzka natura, że możemy mieć dobry przykład

A i tak potrafimy tylko źle wybrać

Robimy mnóstwo błędów, tracimy głowę dla zmysłów

Chcemy być coraz mocniejsi, myślimy że to droga mistrzów

Ten drugi też tak myślał, czcił swoją wolność

Od kilku tysięcy lat ciągle mieszkają obok

Ten pierwszy wskazał mu drogę, pokazał sposób

Dał środki na to, żeby mogli w końcu spotkać się kiedyś

Mówił do niego często i spokojnie słuchał

Wymagał tylko wierności i tylko jego kochał

Ten drugi kochał życie, chciał być szczęśliwszy niż lepszy

Myślał o swym przyjacielu tylko, gdy ponosił klęski

Mówił do niego ze łzami płynącymi z oczu

Prosił o spokój, by pokazał mu na kryzys sposób

Ten pierwszy wciąż pomagał, wciąż ufał

Wciąż dawał mu znaki, pomagał drogi szukać

Ten drugi gdy tylko wyschły łzy robił wszystko by oszukać

I dalej uciekał w swoje sny o chmurach

Chciałby iść prosto w drugą stronę

Prawdy nie szukał, spokoju, lecz luzu i sławy

Dziwnie działamy nie słysząc słów przyjaciół

Mimo mocy rozumu nie umiemy wciąż pokonać strachu

Przed samotnością, dusi nas makrokosmos

Tracimy życia ostrość, psuje nam go pozorna wolność

Ten drugi dla blasku chwili stracił głowę

Pierwszy pełen szczęścia, to związek w jedną stronę

Hanno cercato di trovare la pace nella reciproca felicità

Non avevano sogni comuni, anche se sono sempre stati insieme

Uno indisponibile, ancora assorto nel pensare

Il secondo è cieco e sordo, impegnato a correre in avanti

A volte il primo tendeva la mano perché era preoccupato

Quest'ultimo credeva di potercela fare da solo

Il mondo sarà addomesticato, la mente non può avere barriere

Credeva di poterlo fare da solo, sarebbe stato la sua stessa luce

Il primo timbrato di rabbia come il bambino irresponsabile

Sapeva cosa era giusto e così ha scelto la follia

Ha inondato il mondo di lacrime, annegato nella disperazione

Quest'ultimo stava ancora sbagliando, nonostante sapesse che lo avrebbe perso

Una tale natura umana che possiamo avere un buon esempio

E comunque possiamo solo fare la scelta sbagliata

Facciamo molti errori, perdiamo la mente ai nostri sensi

Vogliamo essere sempre più forti, pensiamo che questa sia la via dei maestri

Anche quest'ultimo la pensava così, adorava la sua libertà

Hanno ancora vissuto nella porta accanto per diverse migliaia di anni

Il primo gli ha mostrato la strada, gli ha mostrato la strada

Ha dato i mezzi in modo che potessero finalmente incontrarsi un giorno

Gli parlava spesso e lo ascoltava con calma

Richiedeva solo fedeltà e lo amava solo

Quest'ultimo amava la vita, voleva essere più felice che migliore

Pensava al suo amico solo quando subiva delle sconfitte

Gli stava parlando con le lacrime che gli uscivano dagli occhi

Ha chiesto la pace, per mostrargli un modo per affrontare la crisi

Il primo aiutava ancora, si fidava ancora

Continuava a dargli dei segni, aiutandolo a trovare la strada

Quest'ultimo, appena le lacrime si asciugarono, fece di tutto per imbrogliare

E ha continuato a imbattersi nei suoi sogni di nuvole

Vorrebbe andare dritto dall'altra parte

Non stava cercando la verità, non la pace, ma la facilità e la fama

Ci comportiamo in modo strano senza sentire le parole degli amici

Nonostante il potere della ragione, non riusciamo ancora a vincere la paura

Prima della solitudine, siamo soffocati dal macrocosmo

Perdiamo l'acutezza della nostra vita, siamo viziati dall'apparente libertà

Quest'ultimo ha perso la testa per lo splendore del momento

La prima che è piena di felicità è una relazione a senso unico