Rublow - Jacek Kaczmarski

Na ziemi, co zawsze pod wodą lub śniegiem

Są drogi, po których nikt prawie nie chodzi

Tam wariat się czasem przesunie po niebie

Do ludzi na łodzi

Wołając, że leci

A oni chwytają go w sieci

Wśród pól i rozlewisk tam białe są miasta

Gdzie końmi handlują, jedwabiem i siarką

Nad targiem wyrasta przejasny monastyr

Chorały i charkot

Ikona i koń

Wędzidło i złota dłoń

Na ścianach gospody łańcuchy i sierpy

Wesołek po udach się klepie i śpiewa

O ludzie, co żyje radością, choć cierpi;

I ktoś się zaśmiewa

Ktoś wódką go raczy

Nim inny ktoś wezwie siepaczy

Z wyrwanym językiem niech skacze do woli

Jak przygłup, co słowa nie może wykrztusić

Bo Książę z krużganków, o wzroku sokolim

Dziedziny strzec musi

Od ognia i zła

By poczuł lud, że ktoś oń dba

A Książę - mecenas za sztuką przepada

Więc ściany pałacu malować mi każe

Czeladnik już farby i pędzle rozkłada

A w drzwiach stają straże

I Księcia brzmi głos:

— Za pracę twą miecz, albo trzos

Architekt, co dla mnie budował ten pałac

Już nic piękniejszego nikomu nie wzniesie

Gdy skończył przygoda go przykra spotkała:

Na zbirów się w lesie

Jak raz napatoczył

A oni wykłuli mu oczy

I zaśmiał się książę, aż sala zagrzmiała

I grzmiała, gdy odszedł, podobny do pawia

I stałem przed ścianą, co była tak biała

Jak tego co stawiał ją

Twarz oślepiona

Od łez nim się stała czerwona

Klęczałem przed bielą, nad Pismem schylony

Gdy przyszła ta dziewka niespełna rozumu

Czytała ruchami rąk moje ikony

I śmiała się z tłumów

Płakała nad Bogiem

I piekieł przerażał ją ogień

I wstały płomienie ze wszystkich stron naraz

Ku niebu podniosły się dymu kolumny

W drzwiach koński pysk widzę i uśmiech Tatara

Co Księcia łbem dumnym

Za włosy potrząsa

A Księciu krew spływa po wąsach

Dziewczyna w krzyk straszny więc on w śmiech wesoły

I szaty cerkiewne pod nogi jej ciska

A ona je wdziewa, obraca się w koło

I łza już jej wyschła

Więc tańczy w podzięce

Przy siodle, przy głowie książęcej

Kto walczył, ten złotym pojony ukropem

Blach z kopuł cerkiewnych, z ksiąg ogniem topionych

Zapada pomiędzy kopyta i stopy

Ze wzrokiem wlepionym

W zasnutą twarz Boga

I pyta — jak kochać ma wroga

Znów ciała spychaliśmy do wspólnych dołów

Znów drogi krzyżowe bez krzyża i chusty —

Po burzy, o zmroku, nad rzeką popiołów

Pogańskie odpusty;

Śmiech krwi i ciał gra

Płomyki się łączą po dwa

Z tej ziemi, co żywym nie skąpi pogardy

Najlepsza jest glina do formy na dzwony

W ich dźwięku z tej ziemi ucieram dziś farby

Do mojej ikony

Na suchej deszczułce

Jest miejsce na świat i na Stwórcę

Przemokły, jak drzewo stojące na deszczu

Koń schyla się, woda po sierści mu spływa;

Zbutwiałe zielenie i złoto na desce

Co płacze jak żywa —

To Stwórcy Korona

Czekają nań

Koń i Ikona

A terra, sempre sott'acqua o neve

Ci sono strade su cui quasi nessuno cammina

Lì, il pazzo a volte si muoverà attraverso il cielo

Alle persone sulla barca

Ad urlare che vola

E lo prendono in rete

Tra i campi e gli stagni ci sono città bianche

Dove commerciano cavalli, seta e zolfo

Un chiaro monastero si erge sopra la piazza del mercato

Corali e gorgoglii

Icona e cavallo

Filetto e mano d'oro

Catene e falci sui muri della locanda

Wesołek si accarezza le cosce e canta

O gente che vive con gioia, anche se soffre;

E qualcuno ride

Qualcuno lo tratta con la vodka

Prima che qualcun altro chiami i bagnanti

Con la lingua strappata, lascialo saltare a piacimento

Come uno sciocco che non sa pronunciare le parole

Perché il Principe dei chiostri, con la vista da falco

Deve proteggere il regno

Dal fuoco e dal male

Per far sentire alla gente che qualcuno si preoccupa per lui

E il Principe, patrono dell'arte, è perduto

Quindi mi dice di dipingere le pareti del palazzo

L'operaio già dipinge e scompone i pennelli

E ci sono guardie alla porta

E la voce del principe è:

- Una spada o una borsa per il tuo lavoro

L'architetto, cosa ha costruito per me questo palazzo

Non farà niente di più bello a nessuno

Quando l'avventura finì, fu triste:

I teppisti nel bosco

Come una volta l'ha visto

E hanno tirato fuori i suoi occhi

E il principe rise finché la sala non tuonò

E lei tuonò mentre lui se ne andava, come un pavone

Ed ero in piedi davanti a un muro così bianco

Come quello che la stava mettendo

Il volto era accecato

Diventò rossa di lacrime davanti a lei

Ero in ginocchio davanti al bianco, piegato sulle Scritture

Quando è arrivata questa pazza puttana

Leggeva le mie icone con i movimenti delle mani

E lei rideva della folla

Ha pianto per Dio

E il fuoco terrorizzava il suo inferno

E le fiamme si alzarono da tutte le parti in una volta

Colonne di fumo si alzavano verso il cielo

Sulla soglia vedo la bocca di un cavallo e il sorriso di un tartaro

Ciò che la testa del principe è orgogliosa

Scuote i capelli

E il sangue del principe scorre dai suoi baffi

La ragazza urla, quindi lui ride

E le vesti della chiesa sono gettate ai suoi piedi

E lei li indossa, si gira

E la sua lacrima è già asciutta

Quindi balla per ringraziare

Alla sella, dalla testa del principe

Colui che ha combattuto è stato annaffiato con acqua bollente dorata

Fogli delle cupole delle chiese, dei libri fusi dal fuoco

Crolla tra gli zoccoli ei piedi

Fissando

Nel volto velato di Dio

E chiede come amare il nemico

Di nuovo abbiamo spinto i corpi in fosse comuni

Di nuovo, le vie della croce senza la croce e la sciarpa -

Dopo la tempesta, al tramonto, sul fiume di ceneri

Indulgenze pagane;

La risata di sangue e carne gioca

Le fiamme si uniscono a coppie

Da questa terra che non lesina sui vivi

La migliore argilla per le campane è

Oggi sto sfregando i colori di questa terra nel loro suono

Alla mia icona

Su una tavola asciutta

C'è spazio per il mondo e per il Creatore

Inzuppato, come un albero in piedi sotto la pioggia

Il cavallo si inchina, l'acqua scorre sui suoi capelli;

Verdi marci e oro sul tabellone

Chi piange vivo -

È la Corona del Creatore

Lo stanno aspettando

Cavallo e icona