Przeczucie / Cztery pory niepokoju - Jacek Kaczmarski

«Wiosną lody ruszyły, Panowie Przysięgli.»

Zakwitają pustynie, śnieg się w słońcu zwęglił,

Bóg umiera na Krzyżu, ale zmartwychwstaje,

Kurczak z pluszu wysiedział Wielkanocne Jaje,

Baran z cukru nie martwi się losu koleją,

Świtem ptaki w niebieskim zapachu szaleją.

Tyle razy to wszystko już się wydarzyło,

Więc dlaczego przed strachem chowamy się w miłość?

— Bo za oknem wiosenny wiatr drzewami szarpie,

Budzą się do pracy upiory i harpie;

Nie ufaj w wieczory, wstań, zaciągnij story —

Upiory i harpie, harpie i upiory…

Latem cierpkie owoce pęcznieją słodyczą,

W tańcu pracy pszczoły na urodzaj liczą,

Słońce szczodrze wytrząsa swoją gęstą grzywę

Na ludzi ospałych, na miasta leniwe.

Matka Boska się pławi w złocie i zieleniach,

Pustoszeją w święto narodowe więzienia —

Tak co roku nas lato spokojem kołysze,

Więc dlaczego przed strachem chowamy się w ciszę?

— Bo za oknem grzmot się ściga z błyskawicą,

W letnią burzę tańczą Wodnik z Topielicą -

Zakochani w zbrodni, ofiar wiecznie głodni —

Wodnik i Topielica, Topielica i Wodnik.

Jesień kładzie słoneczne wspomnienia w słoiki,

Pachną zioła, pęcznieją worki i koszyki,

Przyjaciele wracają z podróży dalekich,

Obmywają stopy w nurcie własnej rzeki.

Pod wieńcem i zniczem usypiają zmarli

Zapomniawszy już o tym, co życiu wydarli,

Poeci o jesieni powielają sztampy,

Więc dlaczego przed strachem — zapalamy lampy?

— Bo za szybą jesienna ulewa zajadła,

Podchodzą do okien strzygi i widziadła.

Odwróć się od szyby, rozmawiaj na migi —

Strzygi i widziadła, widziadła i strzygi…

Zima dzieli istnienia na czarne i białe,

Zimą ciało ogrzejesz tylko innym ciałem,

Paleniska buzują, ciemnieją kominy,

Gęsim puchem piernaty wabią i pierzyny.

Trzej Królowie przybędą Panu bić pokłony,

Złożą dary bogate na wiechciu ze słomy,

Już lat dwa tysiące powraca to święto,

Więc skąd nad stołami milczące memento?

— Bo za oknem śnieżyca, chichoty i wycie,

Przed którymi na próżno chowamy się w życie.

Ten niepokój dopadnie nas zawsze i wszędzie —

Pamiętamy, co było

Więc wiemy — co będzie.

«In primavera il ghiaccio è acceso, signori.»

I deserti sono in fiore, la neve è diventata carbonizzata al sole,

Dio muore sulla croce, ma risorge,

Il pollo di peluche ha schiuso le uova di Pasqua,

L'ariete dello zucchero non è preoccupato per il destino su rotaia,

All'alba, gli uccelli nell'odore blu impazziscono.

Tante volte è successo tutto

Allora perché ci nascondiamo nell'amore dalla paura?

- Perché fuori dalla finestra il vento primaverile tira gli alberi,

Spettri e arpie si svegliano per lavorare;

Non fidarti delle serate, alzati, disegna le tue storie -

Gli spettri e le arpie, le arpie e gli spettri...

In estate la crostata di frutta si gonfia di dolcezza,

Nella danza del lavoro le api contano sulla fertilità,

Il sole scuote generosamente la sua folta criniera

Per i pigri, per le città pigre.

La Madonna si crogiola nell'oro e nel verde,

Pustoszeją nella festa nazionale del carcere -

Così ogni anno l'estate ci culla di pace,

Allora perché ci nascondiamo in silenzio dalla paura?

- Perché fuori dalla finestra, il tuono insegue con il fulmine,

Acquario e Topielica stanno ballando nella tempesta estiva -

Innamorate del crimine, le vittime hanno sempre fame -

Wodnik e Topielica, Topielica e Wodnik.

L'autunno mette nei barattoli ricordi solari,

Le erbe odorano, si gonfiano borse e cesti,

Gli amici tornano da viaggi lontani,

Si lavano i piedi nella corrente del proprio fiume.

I morti vengono addormentati sotto la corona e la candela

Avendo dimenticato ciò che avevano strappato dalla loro vita,

I poeti d'autunno duplicano i cliché,

Allora perché accendiamo le lampade contro la paura?

- Perché dietro il vetro l'acquazzone d'autunno ha mangiato,

Vanno alle finestre della striga e ai veggenti.

Allontanati dal vetro, parla sui segni -

Strigoi e Avvistamenti, Avvistamenti e Strigoi...

L'inverno divide le vite in bianco e nero,

In inverno, riscalderai il tuo corpo solo con un corpo diverso,

I camini scoppiettano, i camini si oscurano,

Piume d'oca esca e piume.

I tre re verranno al Signore per prostrarsi,

Faranno ricchi doni su un tegame di paglia,

Per duemila anni questa festa è tornata,

Allora da dove viene il ricordo silenzioso sopra i tavoli?

- Perché fuori dalla finestra c'è una bufera di neve, risatine e ululati,

Da cui ci nascondiamo invano nella vita.

Questa ansia ci porterà sempre e ovunque -

Ricordiamo cos'era

Quindi sappiamo cosa accadrà.