Ambasadorowie - Jacek Kaczmarski

Jeszcze pod ręką globus — z taką mapą świata

Na jaką stać strategie, plany i marzenia

Jeszcze insygnia władzy, sobolowa szata

Gęsty trefiony włos i ręki gest bez drżenia

Jeszcze w zasięgu dłoni zegar, jeszcze wcześnie

Pewności siebie ruch wskazówki nie odbiera

Wzrok — lustro duszy — widzi wszystko nawet we śnie

Któremu spokój niesie Cyfra i Litera

Tyle zrobili już jak na swe młode lata

Ulega dziejów wosk ich nieomylnym śladom —

To George de Selve — obiecujący dyplomata

I Jean de Dinteville — francuski ambasador

Dyskretny przepych — tylko echem dostojeństwa

Turecki dywan, włoska lutnia — znak obycia

W milczących ustach bezwzględnego smak zwycięstwa

W postawach — wielkość - osiągnięta już za życia

Ciężka kotara obu wspiera tym co kryje

Patrzą przed siebie śmiało, pewni swoich racji

Wszak dyplomacja włada wszystkim dziś - co żyje

A oni — kwiat szesnastowiecznej dyplomacji!

Nie wiedzą, co to ból, co dżuma, albo katar

Zachciankom wielkich — świat uczyni zawsze zadość!

To George de Selve — obiecujący dyplomata

I Jean de Dinteville — francuski ambasador

Lecz w nastrojonej lutni nagle struna pęka

I żółkną brzegi kart w otwartej wiedzy księdze…

Za krucyfiksem błądzi mimowolnie ręka

Strzałka zegara iść zaczyna coraz prędzej!

Straszliwy kształt przed nimi zjawia się w pół kroku

I niszczy spokój — czy artysta się wygłupia?

Nie, to nie żart!

Na kształt ten trzeba spojrzeć z boku!

Żeby zobaczyć jasno, że to czaszka trupia!

Byli — i nie ma ich, ach — cóż za wielka strata!

Jak nazywali się?

Któż dzisiaj tego świadom?

Ach!

George de Selve!

Obiecujący dyplomata…

Ach!

Jean de Dinteville, francuski ambasador…

Il globo è ancora a portata di mano - con una tale mappa del mondo

Quali strategie, progetti e sogni possono permettersi

Un'altra insegna del potere, una veste di zibellino

Capelli folti e a punta e un gesto della mano senza tremare

L'orologio è ancora vicino, è ancora presto

La fiducia nel movimento della stecca non sta aumentando

La vista - lo specchio dell'anima - vede tutto anche in un sogno

La cui pace è portata dal numero e dalla lettera

Hanno già fatto tanto per i loro giovani anni

La cera si perde nella storia nelle sue inconfondibili tracce -

Questo è George de Selve, un promettente diplomatico

E Jean de Dinteville, l'ambasciatore francese

Fascino discreto - solo un'eco di dignità

Tappeto turco, liuto italiano - segno di familiarità

In labbra silenziose, il sapore della vittoria assoluta

Negli atteggiamenti - grandezza - raggiunta nella vita

La pesante tenda sostiene sia ciò che nasconde

Guardano avanti, fiduciosi della loro rettitudine

Dopotutto, la diplomazia governa tutto ciò che è vivo oggi

E loro - il fiore della diplomazia del Cinquecento!

Non conoscono il dolore, la peste o il naso che cola

I capricci dei grandi - il mondo soddisferà sempre!

Questo è George de Selve, un promettente diplomatico

E Jean de Dinteville, l'ambasciatore francese

Ma in un liuto accordato la corda si rompe improvvisamente

E i bordi delle carte diventano gialli nell'aperta conoscenza del libro ...

Una mano vaga involontariamente dietro il crocifisso

La freccia dell'orologio parte sempre più velocemente!

La terribile forma di fronte a loro arriva in mezzo passo

E distrugge la pace: l'artista sta scherzando?

No, non è uno scherzo!

Devi guardare questa forma di lato!

Giusto per vedere chiaramente che è il teschio di un morto!

Erano - e se ne sono andati, ah - che spreco!

Come si chiamavano?

Chi ne è a conoscenza oggi?

Ah!

Giorgio di Selve!

Diplomatico promettente...

Ah!

Jean de Dinteville, ambasciatore francese...