Autoportret Witkacego - Jacek Kaczmarski, Zbigniew Łapiński, PRZEMYSŁAW GINTROWSKI

Patrzę na świat z nawyku

Więc to nie od narkotyków

Mam czerwone oczy doświadczalnych królików

Wstałem właśnie od stołu

Więc to nie z mozołu

Mam zaciśnięte wargi zgłodniałych Mongołów

Słucham nie słów lecz dźwięków

Więc nie z myśli fermentu

Mam odstające uszy naiwnych konfidentów

Wszędzie węszę bandytów

Więc nie dla kolorytu

Mam typowy cień nosa skrzywdzonych Semitów

Widzę kształt rzeczy w ich sensie istotnym

I to mnie czyni wielkim oraz jednokrotnym

W odróżnieniu od was którzy Państwo wybaczą

Jesteście wierszem idioty odbitym na powielaczu

Dosyć sztywną mam szyję

I dlatego wciąż żyję

Że polityka dla mnie to w krysztale pomyje

Umysł mam twardy jak łokcie

Więc mnie za to nie kopcie

Że rewolucja dla mnie to czerwone paznokcie

Wrażliwym jest jak membrana

Zatem w wieczór i z rana

Trzęsę się jak śledziona z węgorza wyrwana

Zagłady świata się boję

Więc dla poprawy nastroju

Wrzeszczę jak dziecko w ciemnym zamknięte pokoju

Ja bardziej niż wy jeszcze krztuszę się i duszę

Ja częściej niż wy jeszcze żyć nie chcę a muszę

Ale tknąć się nikomu nie dam i dlatego

Gdy trzeba będzie sam odbiorę światu Witkacego

Guardo il mondo per abitudine

Quindi non è da droghe

Ho gli occhi rossi dei conigli sperimentali

Mi sono appena alzato da tavola

Quindi non è per dolore

Le mie labbra sono increspate dai mongoli affamati

Non ascolto parole ma suoni

Quindi non da pensieri di fermento

Ho le orecchie sporgenti di informatori ingenui

Mi intrufolo ovunque con i banditi

Quindi non per il colore

Ho la tipica ombra del naso di un semita offeso

Vedo la forma delle cose nel loro senso essenziale

E questo mi rende eccezionale e unico

A differenza di te che perdonerai

Sei la poesia di un idiota in un duplicatore

Il mio collo è piuttosto rigido

Ecco perché sono ancora vivo

Che la politica per me è nel fango di cristallo

La mia mente è dura come i miei gomiti

Quindi non prendermi a calci per questo

Quelle unghie rosse sono una rivoluzione per me

Sensibile è come una membrana

Quindi la sera e la mattina

Tremo come la milza di un'anguilla strappata

Temo la distruzione del mondo

Quindi per un umore migliore

Urlo come un bambino in una stanza buia e chiusa

Sto soffocando e soffocando più di te

Più spesso di te, non voglio ancora vivere, ma devo

Ma non permetterò a nessuno di toccarmi, ecco perché

Quando sarà necessario, prenderò Witkacy dal mondo io stesso