Landszaft z kroplą krwi - Jacek Kaczmarski

Za oknem jest łąka, jak dżungla obfita

Źdźbeł, liści i łodyg w labirynt poryta

Przez niezmordowane dżdżownice

Za łąką - jezioro, w jeziorze dzieciaki

Pluskają się co dzień bez celu, dla draki

By drżeć mieli o co rodzice

Jezioro się kończy łagodnym wzniesieniem

Na którym się pasą pod wieczór jelenie

I kosiarz się zmierzchem zachłyśnie

Wzniesieniem przesuwa się brzytwa liliowa

I kroplą po ostrzu jej spływa krwi owal

Gdy przetnie już słońce — jak wiśnię

Psy milkną, dzieciaki przestają rozrabiać

W szuwarach histeria panoszy się żabia

I tryton w akwarium zamiera…

I ty — nagle cicha — nie spuszczasz mnie z oka

W bezruchu twych ramion jest prośba głęboka

Bym blisko był - tutaj i teraz

To noc tylko — mówię - nie pierwsza… — przerywasz

Na usta dłoń kładziesz, kapłanka żarliwa

Bym w złą czegoś nie rzekł godzinę

Objęta — w przeczutą wsłuchujesz się grozę

Za ścianą świat miota się w telewizorze

Na własną się łaszcząc padlinę

Za oknem nic nie ma, nic nie ma, nic nie ma!

Więc trzymam się ciebie rękami obiema

By wiedzieć, że chociaż ty jesteś

I toczy nas noc po przepaściach ciemności

Splecionych jak węże w znak nieskończoności

Swych skór ogłuszone szelestem

Podwójne nam tętno godziny odmierza

Leżymy pośrodku rybiego pęcherza

I ciemne unosi nas morze

Nie od nas zależy, co z nami się stanie

Więc ujrzeć próbuję na drżącej membranie

Zmierzch, łąkę i dzieci w jeziorze

Za błoną się wiją płomieni jelita

Krtań ognia zmiażdżone dżdżownice połyka

Aż przestrzeń od żaru drga

I pęka nasz pęcherz, jak mydlana bańka…

Leżymy bezbronni na dłoni poranka

Nie w mocy, by cieszyć się z dnia

Fuori dalla finestra c'è un prato come una giungla abbondante

Gambi, foglie e steli in un labirinto trincerato

Attraverso instancabili lombrichi

Dietro il prato - il lago, i bambini nel lago

Sguazzano senza meta ogni giorno, per bastardi

Che i genitori debbano tremare

Il lago termina con una leggera salita

Su quali cervi pascolano la sera

E il tosaerba soffocherà al tramonto

Un rasoio lilla si muove su per la collina

E un ovale di sangue gocciola lungo la sua lama

Quando il sole attraversa - come una ciliegia

I cani smettono di parlare, i bambini smettono di creare problemi

Nelle canne, l'isteria si diffonde alla rana

E il tritone nell'acquario sta morendo ...

E tu - improvvisamente silenzioso - non distogliere lo sguardo da me

C'è una profonda preghiera nella quiete delle tue braccia

Posso essere vicino - qui e ora

È solo notte - dico io - non la prima... - ti fermi

Poni la mano sulle labbra, sacerdotessa zelante

Per non dire qualcosa di sbagliato in un'ora

Abbracciato: ascolti il ​​terrore con i tuoi presentimenti

Dietro il muro, il mondo si dimena sulla TV

Coccole carogne da sole

Non c'è niente fuori dalla finestra, niente, niente!

Quindi ti tengo stretto con entrambe le mani

Per sapere che almeno lo sei

E la notte ci fa rotolare attraverso l'abisso dell'oscurità

Intrecciati come serpenti nel segno dell'infinito

Le loro pelli sono assordate da un fruscio

La doppia frequenza cardiaca di ore è misurata da noi

Giaciamo nel mezzo della vescica dei pesci

E il mare scuro ci solleva

Non dipende da noi cosa ci accade

Quindi provo a vedere su una membrana tremante

Crepuscolo, prato e bambini nel lago

Le fiamme dell'intestino si attorcigliano dietro la membrana

La laringe di fuoco ingoia i lombrichi schiacciati

Finché lo spazio non vibra per il calore

E la nostra vescica scoppia come una bolla di sapone...

Giaciamo indifesi sul palmo del mattino

Non hai il potere di goderti la giornata