Laputa - Jacek Kaczmarski

Głupio jest żyć wśród mądrych ludzi

Co świat do końca zrozumieli

I o nic się nie muszą trudzić,

Nie wiedzieć, czego nie wiedzieli.

Znając Zasadę i Mechanizm

W Muzykę zasłuchani Sfer

Wiecznie unoszą się nad nami

Jak nad ruchomą kartą zer.

Trzeba uderzać ich po uszach

By w żywy się wsłuchali los —

Trzeba uderzać ich po ustach

By mogli własny wydać głos.

Ale króciutko trwa ocknienie

Nim wrócą we wszechwiedny sen,

A nam, z pałaców ich, kamienie

Lecą na głowy w biały dzień.

Nie wiedzą już, choć wiedzą wszystko

Jak zwykłe bułki się wypieka,

Jak chronić źródło, by nie wyschło,

Jak łatać dach, by nie przeciekał.

Nikt nigdy ich już nie obudzi,

Śmiech z klątwą się na usta cisną…

Głupio jest żyć wśród mądrych ludzi

Z ich piękną Latającą Wyspą.

È sciocco vivere tra persone intelligenti

Quello che il mondo ha capito fino alla fine

E non devono preoccuparsi di nulla,

Non so cosa non sapevano.

Conoscere il Principio e il Meccanismo

Sfere che ascoltano musica

Aleggiano per sempre sopra di noi

Come sopra una carta mobile di zero.

Devi colpire le loro orecchie

Lascia che ascoltino vivo il destino -

Devi colpirli sulle labbra

In modo che possano fare la propria voce.

Ma ci vuole poco tempo per svegliarsi

Prima che tornino al sogno onnisciente,

E dai loro palazzi abbiamo pietre

Volano sulla testa in pieno giorno.

Non sanno più, anche se sanno tutto

Come vengono cotti i normali panini,

Come proteggere la fonte in modo che non si secchi,

Come riparare il tetto in modo che non perda.

Nessuno li sveglierà mai più

Una risata maledetta schiaccerà le tue labbra...

È sciocco vivere tra persone intelligenti

Con la loro bellissima Isola Volante.