Litania - Jacek Kaczmarski

Od swych ojców dojrzalsi, kiedy byli w tym wieku

Beznadziejną ich drogą podążamy — na przekór

Czasem słabsi od kurzu wstrzymujemy wichury

I stawiamy pomniki zapomnianej kultury

Czasem twardsi od skały i jak skała nieczuli

Omijamy spojrzeniem wyrywany bruk ulic

Wszechstronniejsi od mędrców myśl chowamy na potem

Nazywamy mus — łaska i światłością - ciemnotę

Bardziej godni od królów z ziemi grząskiej od potu

Ślepym siłom historii wciąż skaczemy do oczu

Lecz mądrzejsi od wodzów, z twarzą nisko spuszczoną

Podajemy im co dzień przerdzewiałe strzemiona

Śmiertelniejsi od kwiatów podnosimy się łanem

Kiedy kosa już w ruchu, a pokosy sprzedane

Sprawiedliwsi od sędziów w trybunale wysokim

Z wyuczonym spokojem przyjmujemy wyroki

Bezwzględniejsi od katów, wreszcie wielcy i sami

Na szafotach gadamy odciętymi głowami

Più maturi dei loro padri quando avevano questa età

Seguiamo la loro strada senza speranza, nonostante ciò

A volte, più deboli della polvere, trattiamo le tempeste

E stiamo erigendo monumenti di una cultura dimenticata

A volte sono più duri del rock e duri come un rock

Evitiamo la pavimentazione strappata delle strade

Nascondiamo i pensieri che sono più versatili dei saggi per dopo

Chiamiamo musa - grazia e luce - ignoranza

Più degno dei re della terra paludosa del sudore

Le forze cieche della storia sono ancora negli occhi dei ciechi

Ma più saggio dei leader, con la faccia bassa

Diamo loro staffe arrugginite ogni giorno

Più letali dei fiori, ci alziamo con una cerva

Quando la falce è in movimento e le andane sono vendute

Più giusti dei giudici dell'Alto Tribunale

Accettiamo le frasi con appresa calma

Spietati dei carnefici, finalmente grandi e soli

Chiacchieriamo con le nostre teste mozzate sulle impalcature