Portret płonący - Jacek Kaczmarski

Takaś mi przedwczesnym zmierzchem

Gdy przybojem grzmi ocean

Jakbyś nie powstała jeszcze

A już prawie przeminęła

Kształt twój, niemal nieuchwytny

Żarzy się obrysem mroku;

Stoisz niema, jak wykrzyknik

Który uwiązł w gardle grzmotu

Włosy w aureoli ognia

Skronią pełznie lawy strumyk;

Smukła jesteś jak pochodnia

Zapalona na tle łuny

W oczach dymu masz spirale

W ustach krzepnie popiół mokry;

Tylko w szyi tętni stale

Kryształ pulsu nieroztropny

Bije to źródełko tycie

Syczą zgliszcza, ciemność skwierczy;

Nosisz w sobie jedno życie

Nosisz w sobie wszystkie śmierci

Un tale crepuscolo prematuro per me

Quando l'oceano tuona

Come se non ti fossi ancora alzato

Ed è quasi andato

La tua forma, quasi sfuggente

Brilla con il contorno dell'oscurità;

Stai in silenzio, come il punto esclamativo

Che è rimasto bloccato nella gola del tuono

Capelli in un alone di fuoco

Un flusso di lava si insinua attraverso i suoi templi;

Sei snello come una torcia

Illuminato contro il bagliore del bagliore

Hai delle spirali negli occhi del fumo

La cenere bagnata si solidifica in bocca;

Solo nel collo pulsa costantemente

Pulse cristallo imprudente

Questa primavera batte la perdita di peso

Le ceneri sibilano, il buio sfrigola;

Hai una vita dentro di te

Porti tutte le morti dentro di te