Źródło - Jacek Kaczmarski

Płynie rzeka wąwozem, jak dnem koleiny

Która sama siebie żłobiła

Rosną ściany wąwozu, z obu stron coraz wyżej

Tam na górze są ponoć równiny

I im więcej tej wody, tym się głębiej potoczy

Sama biorąc na siebie cień zboczy…

Piach spod nurtu ucieka, nurt po piachu się wije

Własna w czeluść ciągnie go siła

Ale jest ciągle rzeka na dnie tej rozpadliny

Jest i będzie, będzie jak była

Bo źródło, bo źródło wciąż bije

A na ścianach wąwozu pasy barw i wyżłobień

Tej rzeki historia, tych brzegów

Ślady głazów rozmytych, cienie drzew powalonych

Muł zgarnięty pod siebie wbrew sobie

A hen, w dole blask nikły ciągle ziemię rozcina

Ziemia nad nim się zrastać zaczyna…

Z obu stron żwir i glina, by zatrzymać go w biegu

Woda syczy i wchłania, lecz żyje

I zakręca, omija, wsiąka, wspina się, pieni

Ale płynie, wciąż płynie wbrew brzegom

Bo źródło, bo źródło wciąż bije

I są miejsca, gdzie w szlamie woda niemal zastygła

Pod kożuchem brudnej zieleni;

Tam ślad, prędzej niż ten, co zostawił go, znika

Niewidoczne bagienne są sidła

Ale źródło wciąż bije, tłoczy puls między stoki

Więc jest nurt, choć ukryty dla oka!

Nieba prawie nie widać, czeluść chłodna i ciemna

Niech się sypią lawiny kamieni!

I niech łączą się zbocza bezlitosnych wąwozów

Bo cóż drąży kształt przyszłych przestrzeni

Jak nie rzeka podziemna?

Groty w skałach wypłucze, żyły złote odkryje

Bo źródło, bo źródło wciąż bije…

Il fiume scorre attraverso un burrone, come il fondo di un solco

Chi ha scolpito se stessa

Le pareti del burrone si stanno innalzando, sempre più in alto su entrambi i lati

Ci sono pianure lassù

E più è quest'acqua, più in profondità andrà

Prendendo su di sé l'ombra dei pendii...

La sabbia fuoriesce da sotto la corrente, la corrente serpeggia sulla sabbia

La sua forza lo trascina nell'abisso

Ma c'è ancora un fiume in fondo a questo baratro

È e sarà, sarà com'era

Perché la fonte, perché la fonte continua a battere

E sulle pareti del burrone, strisce di colori e solchi

Storia di questo fiume, di queste sponde

Tracce di massi sfocati, ombre di alberi caduti

Il mulo è raccolto contro se stesso suo malgrado

E gallina, sotto il debole bagliore taglia ancora il terreno

Il terreno sopra di lui comincia a crescere insieme...

Ghiaia e terra battuta su entrambi i lati per impedirgli di correre

L'acqua sibila e assorbe, ma vive

E gira, aggira, si assorbe, si arrampica, schiuma

Ma scorre, scorre ancora contro le sponde

Perché la fonte, perché la fonte continua a battere

E ci sono posti in cui l'acqua si è quasi congelata nella melma

Sotto uno strato di verde sporco;

Lì la traccia scompare prima di quella che l'ha lasciata

Le trappole sono invisibili nelle paludi

Ma la sorgente continua a battere, forzando il polso tra i pendii

Quindi c'è una corrente, anche se nascosta agli occhi!

Il cielo è quasi invisibile, la profondità è fresca e scura

Che ci siano valanghe di sassi!

E che le pendici degli spietati burroni si uniscano

Perché qual è la forma degli spazi futuri

Come non un fiume sotterraneo?

Scaricherà le grotte nelle rocce, scoprirà le vene dorate

Perché la fonte, perché la fonte continua a battere...