Starosc Owidiusza - Jacek Kaczmarski

Cóż, że pięknie, gdy obco — kiedyś tu będzie Rumunia

Obmywana przez fale morza, co stanie się Czarne

Barbarzyńcy w kożuchach zmienią się w naród ambitny

Pod Kolumną Trajana zajmując się drobnym handlem

Umrę, patrząc z tęsknotą na niedostrzegalne szczyty

Siedmiu wzgórz, które człowiek zamienił w Wieczne Miasto

Skąd przez kraje podbite, z rąk do rąk — niepiśmiennych

Iść będzie i nie dojdzie pismo Augusta z łaską

Z dala od dworu i tłumu — cóż to za cena wygnania?

Mówiłem wszak sam — nad poezją władza nie może mieć władzy

Cyrku w pustelnię zamiana spokój jednak odbiera

Bo pyszniej drażnić Cesarza, niż kupcom za opał kadzić

Rzymu mego kolumny!

Wróg z murów was powydziera

I tylko we mnie zostanie czysty wasz grecki rodowód!

Na nim jednym się wspieram tu, gdzie nie wiedzą - co Grecja

Z szacunkiem śmiejąc się z. czci, jaką oddaję słowu

Sen, jedzenie, gra w kości do bólu w schylonych plecach

Wiersz od ręki pisany dla tych, którym starczy — co mają

Piękna tu nikt nie obieca, za piękno płaci się złotem

Pojąłem, tworząc tu, jak z Ariadny powstaje pająk:

Na pajęczynie wyrazów — barwy, zapachy i dotyk

Łąki, pałace i ludzie — drżący Rzym mojej duszy —

Geometria pamięci przodków wyzbyta brzydoty

Zwierciadło żywej harmonii diamentowych okruszyn

Stoją nade mną tubylcy pachnący czosnkiem i czuję

Jak zmieniam się w list do Stolicy, który nikogo nie wzrusza

Kiedyś tu będzie Rumunia, Morze — już Czarne — faluje

I glebą pieśni się staje ciało i świat Owidiusza

Bene, è bello, quando degli estranei - la Romania sarà qui un giorno

Lavato dalle onde del mare, che diventerà Nero

I barbari in manto di montone si trasformeranno in una nazione ambiziosa

Alla Colonna Traiana, si occupa di piccolo commercio

Morirò guardando con desiderio le cime impercettibili

Sette colli che l'uomo ha trasformato nella Città Eterna

Da dove per paesi conquistati, di mano in mano - analfabeta

Andrà e non la lettera di Augusto con grazia

Lontano dalla corte e dalla folla, qual è il prezzo dell'esilio?

Dopotutto, dicevo io stesso: la poesia non può essere governata dall'autorità

Tuttavia, trasformare un circo in un eremo porta via la pace

Perché è più delizioso infastidire l'imperatore che incensare i mercanti per il carburante

Roma della mia colonna!

Il nemico ti strapperà dalle mura

E solo in me rimarrà il tuo puro lignaggio greco!

Su questo, mi appoggio dove non sanno cosa sia la Grecia

Mentre rido rispettosamente della riverenza che do alla parola

Dormire, mangiare, giocare a dadi per il dolore in una schiena curva

Poesia scritta a mano per coloro che hanno abbastanza - quello che hanno

Nessuno promette bellezza qui, la bellezza la paghi con l'oro

Ho capito, creando qui come nasce un ragno da Arianna:

Sulla rete delle parole: colori, odori e tatto

Prati, palazzi e persone - la Roma tremante della mia anima -

La geometria della memoria ancestrale è priva di bruttezza

Uno specchio dell'armonia viva delle briciole di diamante

Gli indigeni sono in piedi davanti a me e odorano di aglio e posso sentirne l'odore

Come mi trasformo in una lettera alla Capitale, che non commuove nessuno

Un giorno la Romania sarà qui, il Mar Nero è ondulato

E il suolo del canto diventa il corpo e il mondo di Ovidio