Syn marnotrawny - Jacek Kaczmarski, Zbigniew Lapinski, Przemyslaw Gintrowski

Jestem młody, nie mam nic i mieć nie będę.

Wokół wszyscy na wyścigi się bogacą,

Są i tacy, którym płcą nie wiem za co,

Ale cieszą się szacunkiem i urzędem,

Bo czas możliwości wszelakich ostatnio nam nastał…

Mogę włóczyć się i żyć z czego popadnie,

Mogę okraść kantor, kościół czy przekupkę,

Żyć z nierządu albo doić chętną wdówkę,

Paradować syty i ubrany ładnie —

A chyłkiem jak złodziej o zmroku wymykam się z miasta…

Mogłem uczyć się na księdza lub piekarza

(Duch i ciało zawsze potrzebują strawy),

Na wojaka mogłem iść i zażyć sławy,

Co wynosi i przyciąga bo przeraża,

A młodość to ponoć przygoda, a wojsko to szkoła…

Mogłem włączyć się do bandy rzezimieszków,

Niepodzielnie rządzić lasem lub rozstajem,

Zostać mnichem i dalekie zwiedzać kraje,

Rozgrzeszając niespokojne dusze z grzeszków,

A chyłkiem przez życie przemykam i drżę, gdy ktoś woła…

Jestem młody, jestem nikim — będę nikim.

Na gościncach zdarłem buty i kapotę.

Nie obchodzi mnie co będzie ze mną potem,

Tylko chciałbym gdzieś odpocząć od paniki,

Co goni mnie z miejsca na miejsce o głodzie i chłodzie…

Ludzie, których widzę - stoją do mnie tyłem:

Ten pod bramą leje, ów na pannę czeka.

Nawet pies znajomy na mój widok szczeka…

Sam się z życia nader sprawnie obrobiłem,

Więc chyłkiem powracam do domu o zmroku — jak złodziej.

Jakaś ciepła mnie otacza cisza wokół,

Padam z nóg i czuję ręce na ramionach,

Do nóg czyichś schylam głowę, jak pod topór.

Moje stopy poranione świecą w mroku,

Lecz panika — nie wiem skąd wiem — jest już dla mnie skończona…

Sono giovane, non ho niente e non lo farò.

Tutti intorno alle gare stanno diventando più ricchi,

Ci sono anche alcuni che piangono per qualsiasi cosa,

Ma godono del rispetto e dell'ufficio,

Perché il tempo di tutti i tipi di possibilità è recentemente arrivato per noi ...

Posso vagare e vivere di tutto ciò che posso

Posso rapinare un ufficio di cambio valuta, una chiesa o un venditore,

Vivere per la prostituzione o per mungere una vedova volenterosa,

Sfilata sazi e ben vestiti -

E di soppiatto, come un ladro al tramonto, esco di soppiatto dalla città...

Potrei imparare a fare il prete o il fornaio

(Spirito e corpo hanno sempre bisogno di cibo)

Potrei andare come soldato e godermi la fama,

Cos'è e attrae perché spaventa,

E la giovinezza dovrebbe essere un'avventura, e l'esercito è una scuola...

Potrei unirmi a una banda di teppisti

Per governare la foresta o una separazione indivisa,

Diventa monaco e viaggia in paesi lontani,

Per assolvere le anime inquiete dai loro peccati,

E mi intrufolo nella vita e tremo quando qualcuno chiama...

Sono giovane, non sono nessuno, non sarò nessuno.

Durante le visite, mi sono strappato le scarpe e il cappotto.

Non mi interessa cosa mi succede dopo

Voglio solo un posto dove prendermi una pausa dal panico

Quello che mi sta inseguendo da un posto all'altro con la fame e il freddo...

Le persone che vedo mi danno le spalle:

Quello al cancello sta diluviando, quello sta aspettando la fanciulla.

Anche il cane del mio amico abbaia quando mi vede...

Ho lavorato molto bene io stesso nella mia vita,

Quindi torno a casa di nascosto al tramonto, come un ladro.

Un po' di caldo silenzio mi circonda,

Cado dai piedi e sento le mie mani sulle mie spalle

Chino la testa ai piedi di qualcuno, come sotto un'ascia.

I miei piedi feriti brillano nell'oscurità

Ma il panico - non so come lo so - per me è passato...