Widzenie - Jacek Kaczmarski

Widzę normalny kraj —

Brzozy, cerkiew, rzeka

Nad rzeką olchowy gaj

Dar Boga dla człowieka

Wiatrem wędruje dzwon

Zrodzony w gliny grudzie

I oto ze wszystkich stron

Idą normalni ludzie

Mówią to, co mówili

Nikt ich za to nie gani

Myślą to, co myśleli

Nikt nie myśli za nich

I widzę jedno z miast

W jego mrówczej strukturze

W otwartym oknie blask

I drzwi otwarte w murze

Za drzwiami pokój, stół

Na ścianach starzy mistrzowie

Za stołem — jakbym czuł -

Siedzi normalny człowiek

I mówi to, co mówił

Wcale nie boi się tego

I myśli to, co myślał

I nie ma w tym nic złego

I widzę drogę w kres

Za koło horyzontu

Nie dziwiąc się, że tak jest

Jak powinno być od początku

Więc chwyta mnie jeden — z Nich

I w oczy drwiąco patrzy:

— Obudź się no, te — psych!

I daje mi zastrzyk

Potem, normalna rzecz

Do łóżka mnie przywiąże

Chciałbym znów zasnąć, lecz

Za snem — już nie nadążę

Vedo un paese normale -

Betulle, una chiesa ortodossa, un fiume

Un boschetto di ontani in riva al fiume

Il dono di Dio all'uomo

Una campana vaga nel vento

Un pezzo di argilla

Ed eccolo da tutte le parti

Le persone normali stanno camminando

Dicono quello che hanno detto

Nessuno li rimprovera per questo

Pensano quello che pensavano

Nessuno pensa per loro

E posso vedere una delle città

Nella sua struttura da formica

Brilla nella finestra aperta

E la porta si aprì nel muro

Dietro la porta c'è una stanza, un tavolo

Antichi maestri alle pareti

Dietro il tavolo - come se potessi sentire -

L'uomo normale è seduto

E dice quello che ha detto

Non ne ha affatto paura

E pensa quello che pensava

E non c'è niente di sbagliato in questo

E posso vedere la strada fino alla fine

Dietro l'orizzonte

Non c'è da stupirsi che lo sia

Come dovrebbe essere dall'inizio

Quindi uno mi afferra - di Loro

E guarda beffardo negli occhi:

- Svegliati, sì - psicopatico!

E mi fa un'iniezione

Dopo di che, la cosa normale

Mi legherà al letto

Vorrei addormentarmi di nuovo, ma

Dopo il sonno - non terrò il passo